Westelijk veenweidegebied

​

Ongeveer 10.000 jaar geleden begon het holoceen. Het klimaat werd in deze periode warmer en natter wat resulteerde in de stijging van de zeespiegel en grondwaterstand. Doordat de bodem hierdoor een stuk natter werd ontstonden er in de lagere delen van het landschap en de komgebieden van de rivieren uitgestrekte laagveenmoerassen. Naarmate de tijd vorderde werden de veenpakketten dikker en reikte steeds verder landinwaarts.

​

In het westen van de regio Vechtstreek heeft het veen zich ontwikkeld tot een relatief dik en uitgestrekt laagveenpakket. Dit veenpakket wordt in het westen bedekt door een laag klei dat is afgezet door de IJssel. Vanaf de vroege middeleeuwen (circa. 1000 n. Chr.) is de mens dit veenlandschap gaan ontginnen, oftewel in gebruik gaan nemen. De ontginning van de veengronden begon op de hogere gronden langs de IJssel en trok langzaam richting het oosten. Hierbij werd de grond verdeeld in smalle stroken (slagen) en werden er sloten gegraven voor het ontwateren van het natte veen om het bruikbaar te kunnen maken voor landbouw. Dit heeft geresulteerd in een uitgebreide vlakte met daarop een open weidelandschap dat is opgedeeld in strookvormige percelen die van elkaar worden gescheiden door afwateringsloten. Op de lijn van zuid naar noord lopen meerdere kanalen en wegen die het strookvormige verkavelingspatroon doorsnijden. Langs deze ‘linten’ zijn meerdere boerderijen op de percelen gevestigd. De meest opvallende boerderijlinten zijn de dorpen Staphorst en Rouveen in het oosten van het westelijk veenweidegebied. Deze zogenaamde lintdorpen zijn voor een groot deel opgebouwd uit naast elkaar gelegen boerderijen gelegen aan het uiteinde van de strookvormige percelen.